La Grande Bellezza

Waar gaat die film over?
De meningen zijn verdeeld.
Voor sommigen gaat La Grande Bellezza over niks, een verhaal van niks, mooie lege beelden.
Anderen zien er een aanklacht in tegen het schuinsmarcherende leven van Silvio Berlusconi en de decadentie van een ‘elite’ die zich niet elitair gedraagt.
Aanhangers van schuinsmarcheren zien er juist een verheerlijking in van Berlusconi, een eerbetoon aan de selfmade-man die zijn macht kocht en zelf alle regels van zijn spel bepaalde.
De God van de Maakbaarheid.
Enkelen bewonderen de enigszins onthechte houding van de hoofdrolspeler, die als beschouwer de kleurrijke gekte ondergaat van de biotoop waarin hij toevallig is blijven hangen.


Het lijkt mij dat het een het ander niet uitsluit, en dat voorgaande visies zelfs tegelijkertijd een zekere geldigheid hebben.
Waar deze visies elkaar in ontmoeten is de leegte.
De film gaat over spirituele leegte.
Deze term kan klinken als een negatief oordeel, maar dat hangt samen met het oordeel van de lezer over leegte.
Ik bedoel er niet mee: afwezigheid van spiritualiteit.
Waar ik op doel is dat leegte juist een voorwaarde is voor levende spiritualiteit.
Leegte wordt pas negatief als die niet wordt toegestaan.
In de film is iedereen permanent druk bezig met het opvullen van die leegte: met lustobjecten, drank, drugs, luxe, status.
Men jaagt op ervaringen in de angst iets te missen.
Men is verslaafd aan het ontwijken van de leegte, die als een diep gemis voelt.

De bijzondere kwaliteit van leegte is dat het onmiddellijk gevuld wordt met onverwerkte inhouden van de persoon.
Als een magneet trekt het gat ongewenste inhouden aan.
Die inhouden vragen niets anders dan te worden gevoeld en ervaren.
Ze zijn zonder uitzondering pijnlijk.
Dat voelt niet fijn, dus als ze op een prettige manier vermeden kunnen worden, voelt dat als een instant-oplossing.
Natuurlijk lost er niets op, het blijft zeuren.
Het volgende moment dat de leegte zich aandient staan ze weer voor de deur.
Steeds als de persoon niet thuis geeft, wordt de gewoonte om te vermijden versterkt.

Dezelfde leegte die als een pijnlijk gemis wordt ervaren kan transformeren tot een vredige ruimte, wanneer de persoon elke pijnlijke inhoud die in de leegte opkomt durft te voelen en te herbeleven.
Ieder mens is aan deze wetmatigheid onderworpen, er is geen ontkomen aan en er is geen short-cut.

Wanneer de leegte als ruimte wordt ervaren, weet je dat alles goed is, dat alles welkom is.
Vertrouwen en openheid komt in de plaats van een gevoel van dreiging.
Er is dan geen bedreigende inhoud meer die vermeden moet worden, een verademing.
Het is een wonderlijke paradox dat aanvaarding van de leegte het gemis doet oplossen.

Ik vind La Grande Bellezza een prachtige film, misschien wel juist vanwege dit diep tragische misverstand.
Het geschenk van de rijkdom is dat men kan ervaren dat geluk niet van rijkdom afhankelijk is.
(Denk aan de Boeddha die als prins alles opgaf om de essentie te vinden.)
Des te schrijnender is het, wanneer een bevoorrechte elite dit niet inziet en blijft vluchten.
De arme mens kan nog altijd denken en hopen dat zijn problemen zouden oplossen als hij rijk zou worden.

Zou er een La Grande Bellezza 2 komen, waarin dezelfde personages de leegte omarmen en transformeren naar ruimte die beschikbaar is voor al wat zich aandient?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *