Onder de macromicroscoop
ligt dat ene godje van niets
in een verlaten Petrischaaltje
het stelt niets voor
maar noemenswaardig genoeg.
het lijkt nog minder dan
een leeg droog celletje…
zonder vel…
eigenlijk beter gezegd,
niet te onderscheiden
van de aandacht waarmee
het wordt waargenomen
en blikt even verwonderd
terug door de lens.
toch is dat minstweinige heel
niet niks.
deze futiele waarneming
wordt ruimschoots goedgemaakt
door het feit dat het niet alleen is,
het is met al te veel,
ruimte puilt er van uit
een totale zee van zijn
meer dan de som der velen
zo’n scheppend wezen van niks