Complexiteit is te simpel voor woorden.
Neem een strakgestreken laken en beslaap het.
Spontaan en onbedoeld ontstaat er een complex patroon.
Unieke vouwen, kreukels, rimpels in het uitgestreken gezicht van het laken.
Zo vieren lakens de traditie van het eenmalige.

Wellicht kijken we hier niet naar een laken.
Is het een satellietfoto van de onlangs ontdekte ijsplaneet Hoth?
Of zien we het gekreukelde bloemblad van een witte papaver dromend in de knop?
Zo ligt het waken tussen twee lakens te kijken hoe de dagelijkse verwikkelingen zich ontwikkelen tot de simpele eenvoud van geen enkele vouw.

In mijn droom loste de planeet Hoth op in het universum van het onbestaanbare.
Wat daar allemaal niet bestaat dat wil je, gewoon weg, niet weten.