Onschuld is altijd het haasje,
altijd wel een jager die niet weet
dat hij zijn eigen prooi is.

Dat elke haas altijd het kind is
van zijn vader rechtvaardigt
het vermoorden van zijn onschuld.

Zo wil het paasverhaal, door
misdaad als een noodzakelijk
betekenisvol offer te presenteren
zin geven aan de zinloze waanzin.

Wat na afloop over blijft is het
nog warme lege leger van de haas
als symbool van het onbevlekte.

Er niet zijn is het grootste geluk
voor de haas die ‘n lang leven geniet,
overal kunnen zijn als onontdekte.