Biroenezen lezen niet, geen boeken in ieder geval.
Ze lezen lichaamstaal van mensachtigen en andere diersoorten, bomen, bergen, bloemen, rivieren, wolken…
Ze lezen kortom alles wat los en vast zit en een lichaam heeft.
Schrijven mogen ze niet, de orale traditie schrijft voor nooit te schrijven.
Het is uit den boze om het spontaan levende vast te leggen in dode letters, in fossiele taal.
De gehele inboedel van de wereld is feitelijk hun bibliotheek. Ze genieten van het direct levende gebaar en gedrag.
Ze zien lichaamstaal als dansende poëzie.
Het beroemdste Biroe-epos heet:
‘Het Lichaam van de Wind’.
Dit behoort tot de meest subtiele poëzie, omdat de taal van het windlichaam alleen te lezen valt middels haar invloed op andere lichamen. Men denke aan: wuivende bomen, kolkende wolken, golvende korenvelden, deinende zeeën of het wapperende haar op je hoofd.
Er bestaat in Biroestan, zo veel mag duidelijk zijn geen scheiding tussen voortplanting en het bedrijven van literatuur. Schrijven is voor hen liefde bedrijven.