Ach lezer, heeft u niets beter te doen dan dit lezen, kennelijk, anders las u dit niet.
Terecht en waarschijnlijk vraag het zich af: Is er dan niets beters te schrijven dan dit?
Kennelijk dringt dit zich op en is de censuur afwezig om dit ongeschreven te laten.
Maar zo blijft er toch geen lezer over?, schrijft deze zin.
Misschien is dat wel geen bedoeling, maar wel een volkomen natuurlijk proces van ontlezing?
Waarom lezen op dit uitgelezen moment als de hele wereld

beschikbaar is, met talloze belevingswerelden…?
Dit feestelijke moment

dat niet naar taal taalt.