Het leven heeft geen zin maar vele zinnen.
Onze hond plaatst leestekens in de zinnen van ons leven.

De komma’s rollen uit zijn kont, punctueel,
soms schrijft zijn staart een vraag of uitroepteken?!

Hij redigeert onze gesprekstof, laat zinnen goed lopen.
Tegen onzinnen tilt hij zijn poot op, om te wissen.

Zonder hond rolt ons gesprek voort zonder adempauze…
Hij laat ons hart kwispelend verheugen op de volgende zin.

O wacht even, stil, hij gaat zitten als een eekhoorn,
maakt bij deze alinea uiterst geconcentreerd zijn punt.