Leunzicht

Sinds de horizon vensterbank van de wereld was
kon men er van alles op kwijt, silhouetten van bomenrijen,
dampende fabrieksschoorstenen, regenwouden, noem maar op…
eenzame kerktorentjes, machteloos malende windmolens,
bergketens, vogelzwermen, kuddes schepen, wolkenkrabsteden,
laagvlaktes, hoogspanningsmasten, meanderende rivierdalen…
Zelfs verste verten pasten blijkbaar door het oog van een naald.

Als je naar de vensterbank toe liep merkte je pas hoe
breed en diep die was…er kwam geen einde aan…
Wonderlijk ook, hoe de objecten groter groeiden en er
steeds weer verse dingen in het zicht verschenen.
Alsof de dingen zich zelfstandig voortplantten…
Soms dacht je: wie heeft dit hier nu weer neergezet…
en wiens vensterbank is dit eigenlijk?

Er was geen ontkomen aan, waar je ook ging, overal
was je omsingeld, alsof het panorama jou omarmde.
Gelukkig onttrok het zware zwarte gordijn van de nacht
de vensterbank met enige regelmaat aan het zicht,
zodat de lege iris van elk geestesoog tot rust kon komen…
Het vreemde was…je miste toch iets om op te leunen.

One thought on “Leunzicht

  1. O, prachtig is deze!

    Ik verwonderde me er vanmorgen nog over dat ik elk jaar vier maanden slaap.
    Als ik dat in één keer zou doen vanaf nieuwjaarsochtend, zou ik pas op 1 mei wakker worden en de rest van het jaar continu openstaan voor het steeds veranderende vensterbankpanorama.
    Kennelijk is dat te veel van het goede, daarom moet ik ’s avonds offline. Uitchecken. Bijkomen in het stralende donker. Opladen alsof de geest een Duracell-batterij is. En dat elke avond opnieuw, want dit trommelende aapje is tegen middernacht wel weer óp van alle indrukken.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *