Carl Gustav Jung kwam na zijn breuk met Freud in een depressie.
De vriendschap kwam ten einde. Jung wist dat hij de vaderfiguur teleur moest stellen door zijn eigen weg te gaan. Freud was destijds een autoriteit die geen tegenspraak dulde van de jongere Jung.
Jung deed iets opmerkelijks. Hij maakte dagelijks tijd vrij om te gaan spelen aan de oever van het meer waar hij woonde en waar hij zijn patiënten ontving. Zo kon het voorkomen dat een patiënt die voor een sessie kwam Jung aan oever trof op zijn knieën spelend met stenen en drijfhout waar hij hele dorpjes mee bouwde zoals hij vroeger met blokken had gespeeld. Zo speelde hij zich intuïtief vrij van zijn depressie. In het vrije spel kan het onderbewustzijn spontaan worden uitgeleefd.
Jung was toen zelf al een arts met aanzien. Het is bijzonder dat hij zich zelf deze regressie toestond en zich niet te ‘groot’ voelde om zich in het spel te storten. Tegenwoordig is er speltherapie, maar alleen voor kinderen. Het is wonderlijk en een gemiste kans dat deze directe vorm niet voor volwassenen wordt ingezet. Zij moeten zich behelpen met praatsessies en pillen.
Depressie zou goed omschreven zijn als: niet meer kunnen spelen of nog erger; nooit hebben kunnen spelen en dat dan voor volwassenheid aanzien. De heling van depressie kan omschreven worden als een verhuizing van het hoofd naar de buik, de zetel van het onderbewustzijn…schatkamer van creativiteit en vitaliteit. Jung hervond zijn kind en vitaliteit.
De westerse vermeend verlichte beschaving onderwijst de overtuiging dat het kind een ontwikkelingsfase is die men achter moet laten. De grootheid van Jung is dat hij erkende dat het innerlijk kind een bron is van blijvende vitaliteit, verbeelding en scheppingskracht.