Na het teleurstellende succes van zijn magnum opus ‘Megalomanus’ had de IJslandse componist Snorri Gustafsdottir zich op zijn laatste stuk geworpen: ‘Collateral Damage’ zou ter gelegenheid van de eeuwwisseling in première gaan. Zijn stijl viel het best te typeren als hedendaagse neo-postmoderne klassieke avant-garde-dodecafonie.
Snorri was bij de repetities aanwezig om de dirigent bij te staan bij het instuderen van overcomplexe partituur. Er waren al twee gerenommeerde dirigenten van de oude garde overspannen weggelopen . De ene vanwege evidente onuitvoerbaarheid… onspeelbare noten, onhaalbare tempi en dynamische extremiteiten. De ander wegens een esthetisch artistiek conflict. Hij vond het niet om aan te horen, slecht geschreven en veel te lang. In krant had de maestro verklaard: “Als je zo weinig te zeggen hebt kun je dat veel beter en efficiënter doen met een summier aantal noten, dan met een met noten overladen Piepknorpartituur!”
Gustafsdottir bekend om zijn compromisloze onverzettelijkheid weigerde concessies te doen en was diep gekrenkt.
Zelfs als het instrumentarium er onder zou lijden vond hij dat dat offer gebracht moest worden voor zijn ultieme muziekgenre. Diverse instrumenten hadden al blessures opgelopen door de eindeloze rijen van repeterende noten…snaren knapten, rieten werden opgeblazen, paukenvellen tot gort geslagen…
Tenslotte werd er een jonge, pas afgestudeerde dirigent gevonden, één die nog plooibaar was en die zo’n buitenkansje niet kon weigeren…
Als dit zou slagen kon zijn carrière een vliegende start krijgen.
De jongehondachtige jongen plooide zich geheel dienstbaar naar maestro Gustafsdottir en willigde al zijn nukkige wensen en eisen in.
De orkestleden werden gesloopt gedurende dagenlange repetities.
Vanaf de eerste noot ging het concert echter totaal verkeerd… Het publiek merkte het niet omdat het de première was…men dacht dat elke misser precies zo bedoeld was…zo spontaan klonk het. Er klopte werkelijk niets van de uitvoering zoals die eindeloos was gerepeteerd. De dirigent had zich er letterlijk wanhopig doorheen geslagen. Het was de kakafonie van klank die zijn armen bespeelden.
Snorri Gustafsdottir zag groen en geel van ergernis en beende na het abrupt chaotische slot woedend de zaal uit…de zaal was uitzinnig enthousiast en bleef applaudiseren. Ze hadden de lukrake klankbrij fantastisch gevonden en riepen bis…
De onervaren dirigent nam in verlegenheid het applaus en de complimenten in ontvangst.
Ochtendkranten drukten prachtige recensies waarin de lezer werd aangeraden om vooral dit meesterwerk te gaan beluisteren onder leiding van dit pasgeboren talent. Het probleem was alleen dat dit werk onherhaalbaar was, een lukrake en eenmalige onbedoelde toevalstreffer.
Van Snorri is niets meer vernomen. Wie er bij waren vergaten het nooit. Ze wisten niet wat ze hoorden.