Men moest en zou eruit halen wat er in zat.
Het onbegrepene bleek een perfecte mal
om misverstanden in uit te gieten
en uit te laten harden.

Bijvoorbeeld: je hoogsteigen wereldbeeldje
als een handzame maatbeker
voor het oceanische bestaan,
op broekzakformaat.

En als het bestaan er niet in paste
dan sloeg je het afgietsel zomaar kapot,
opeens en je begreep niet waarom.

Is die hele mensachtigheid geen rare vrucht
die de tak afzaagt waar ze aan groeit?
Metaforen ontsporen hier aan onbegrip.

Brutalen mochten dan halve werelden hebben,
ze leefden mooi in goud gekooid, stervensrijk.
Alleen verwondering liet de wereld heel.