Rolf-Jens Waezenbaeck, was zaailing van een adellijk geslacht, grootleverancier van de elite: waterschapsgrafen,notabelen, juristen, beleggers, rechters, rentmeesters, zelfs ministersposten waren ooit door familieleden beheerd.
Ze voelden tot in hun botten dat Nederland van hen was, het land zelf, maar ook de ingezetenen, die zagen ze feitelijk als bedienden van de familie. Met de gouden paplepel was hen dat van jongs af aan ingelepeld.
Dit was beslist meer dan een geloof, ze wisten het wel zeker. Begrijpelijk want hun hele ambiance vormde het eeuwenoude bewijs van superioriteit. Hun landgoederen, hun landerijen, hun multinationale zakenpartners, wagenparken, luxe jachten, privéhavens. De hele wereld vormde hun jachtterrein.
Rolf leerde ik kennen in Bloemendaal aan zee waar hij een notariskantoor runde, dat wil zeggen liet runnen, door medewerkers en zijn personal coach aan wie hij het delegeren delegeerde. Zijn zaak was slechts een bijzaak, dat liet je erbij doen. De familiezaak ging uiteindelijk voor alles, wat neerkwam op beheer van bezit, vermogen en beleggingen, vastgoed was het veiligste. Ze verzamelden op internationale schaal resorts, gated communities. Gouden kooien.
Rolf was enigszins het excentrieke schaap in de gouden familiekooi. Hij had al lang uitgehuwelijkt moeten zijn, maar Rolf was niet van de vrouwen. Hij droeg ongevraagd gedichten voor, prees zichzelf aan als declamator, speelde amateurtoneel en eiste daarin vanzelfsprekend de hoofdrol op en gaf ruimhartig ongevraagde adviezen aan ondergeschikten, dus zo ongeveer aan iedereen.
In zijn old-timer Jaguar reed hij – wegenbelastingvrij – onuitgenodigd naar de bekende acteur die hij nog nooit ontmoet had, belde aan en wist de arme man in te palmen met zijn reputatie als nazaat van…zodat het acterende slachtoffer zich vereerd voelde om acteerlessen te mogen geven aan Rolf-Jens.
Opmerkelijk was dat Rolf nooit geld bij zich droeg, ook niet als hij in een winkel iets aanschafte, zijn visitekaartje voldeed. Hij zou het wel overmaken als hij het niet vergat, grapte hij in afwachting van de wenkbrauwen die omhoog zouden trekken.

Uit ‘Beschermde diersoorten’
antropologische verkenningen binnen het reservaat,
Wieland Fonk.