In het dorp waar ik woon groet men elkaar niet.
Men zegt niets tegen elkaar. Men is een raar woord.
Men zegt dat het komt omdat het allemaal import is wat hier woont.
Rijke vluchtelingen uit de randstad, de armen vluchtten juist naar de stad.
Ik weet toevallig wat van electronica en alarmen die spontaan afgaan.
Een rijke vluchteling bij wie ik naar binnen wist te dringen, achter zijn beveiligingssysteem, wist mij te vertellen:
‘Wij zijn graag op onszelf, ik stoor niet graag iemand omdat ik zelf niet gestoord wil worden, daarom ben ik hier gaan wonen, omdat ik niet gestoord wilde worden,in de stad werd ik permanent helemaal gestoord, die geuren, geluidsoverlast, sirenes, al dat menslijk verkeer…’

Ik knikte zonder iets te zeggen en prutste onderwijl nog wat aan beveiligingsdraadjes.
In het begin had ik iedereen begroet, maar na keer op keer souverein te zijn genegeerd stopte ik ermee.
Wie zich hier daaraan stoort is gestoord.
Het alarm zou voorlopig nooit meer afgaan.