Wie zich in de taalwereld begeeft raakt vanzelf verzeild in Metaforistan, het land van de manke vergelijkingen. Hier wordt alles wat onvergelijkbaar is met iets anderssoortigs vergeleken.
Men kan geen metaforen bespreken zonder in metaforen te verzanden, als een schip der woestijn dat geen veilige haven weet te vinden, laat staan dat ze haar ophelderende boodschap thuis kan brengen.
Metaforen zijn de oneetbare vruchten van de geest, geboren in het verkeerde taallichaam.
Metaforen zijn de oneetbare vruchten van de geest, geboren in het verkeerde taallichaam.
Er zit geen sap in deze vruchten, alsof je een steen uitperst…zo droog.
Kennelijk is het onaanvaardbaar verwarrend als elk verschijnsel uniek en ondoorgrondelijk zou blijken te zijn. Liever verpakt men het ondoorgrondelijke in een kadopapiertje van weer een nieuwe metafoor.
Metaforen bieden zich gratis aan als handlangers van de ratio, die angstvallig alles wil doorgronden. Maar hoe doorgrond je het ravijn tussen de planeten?
Niet door ze met een vredig dal te vergelijken.
Metaforen bieden zich gratis aan als handlangers van de ratio, die angstvallig alles wil doorgronden. Maar hoe doorgrond je het ravijn tussen de planeten?
Niet door ze met een vredig dal te vergelijken.
Met elke nieuwe manke metafoor strompelt het begrip voort in het duister
en groeit het mysterie, zoals de plant die gesnoeid is spontaan nieuwe scheuten krijgt.