Miertje

Vaal Veulen zat op de grond een miertje te observeren. Hij wilde het miertje dat met een te groot dennenaaldje aan het ploeteren was helpen.

‘Je kunt het miertje niet helpen’, zei Tandeloos die Veulen bezig zag.

‘Waarom niet, ik kan dit dennenaaldje toch kleiner maken?’

‘Dan moet dat arme dier straks twee keer lopen’ , glimlachte Tandeloos,
‘je kunt het wel doen hoor, maar je weet niet wat ze nodig heeft, dus hoe weet je of ze er echt mee geholpen is?’

‘Ik help haar toch, het is maar een kleine moeite’ ,besloot Veulen.

‘Je hebt gelijk een hele kleine moeite…maar daarna moet ze het volgende dennennaaldje halen, wat doe je dan? Weer helpen?’

‘Waarom moet ze met naaldjes slepen?’

‘Dat weet het miertje misschien zelf ook niet, maar ze doet het wel vol overgave!’

‘Dat vind ik juist zo zielig, ze gaat er helemaal in op, zonder te weten in wat!’

‘Is er iets mooiers dan ergens helemaal in opgaan!’ ,zei Tandeloos verheugd.

‘Zou u dit miertje dan nooit helpen?’

‘Voor je het weet doe jij het mierenwerk en weet het miertje niet meer wat ze met haar leven aan moet…miertjes hebben hun eigen geheime leven, het is een mysterie voor ons, omdat wij nu eenmaal geen mierenlichaam hebben. Door jouw goedbedoelde hulp kan het miertje erg in de war raken. Miertjes kunnen elkaar goed helpen en zichzelf, waarom help je jezelf niet eerst Vale?’

‘Hoe kan ik mijzelf dan helpen?’

‘Misschien door iets te vinden waar je helemaal in op kunt gaan!’

‘Ik kan niets vinden’

‘Niets is ook goed genoeg om in op te gaan’ ,stelde Tandeloos Veulen gerust.

‘Wat heeft u zelf gevonden om helemaal in op te gaan?’

Het oude gezicht begon te stralen van plezier.
‘Het vuurvliegje Veulen, het vuurvliegje leerde mij om te leven vanuit mijn eigen licht!’

‘Haha, een insect als meester, meester Vuurvlieg!’ ,lachte Vaal Veulen.

‘Zeker Veulen’ ,zei Tandeloos genietend, ‘noem mij maar gerust meester Vuurvlieg…het kan elke vorm aannemen…misschien moet je mij maar gauw vergeten Veulen…wellicht is het voor jou een boom of een wolk…een zandblauwtje…een schaduw…een zandkorreltje…een hommel…de wereld is meesterlijk in alle gedaantes!’

Er volgde een lange stilte die ergens op leek te wachten…maar er kwam niets en niemand…

One thought on “Miertje

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *