Tegoedbon vragen

vt_tegoedbonvragen
Mijn Iraanse buurman is een ruiler.
Hij geeft zijn Nederlandse vrijheid vorm door vrijwel alles wat hij na veel wikken en wegen gekocht heeft te ruilen.
Het toppunt van consumentenmacht.
De klant is koning als hij zich als een koning gedraagt.
Mijn buurmans gedrag is koninklijk.
Hij betreedt de winkelpaleizen alsof hij de eigenaar is.

Ik heb hem wel eens voorgesteld om alles te lenen, bezitloos te leven, met alleen gebruiksrecht.
Maar dat is het niet voor hem.
Nee, hij wil het kopen om de bon kunnen vragen.
Hij wil het geluksgevoel van een nieuwe aankoop ervaren en zodra dat gevoel is weggezakt, wil hij het ruilen.

Natuurlijk is er vaak geen alternatief product voorhanden.
Dan opent zich opnieuw een buitenkansje.
Hij vraagt om een tegoedbon.
De bon voelt als een soort extra bonus na het eerste aankoopgeluk.
Vervolgens brandt de tegoedbon wekenlang in zijn zak.
Hij ziet allerlei producten die hij niet nodig heeft en ‘gratis’ kan inruilen voor zijn bon.
Alleen al die mogelijkheid geeft hem een gevoel van overvloed.
Hij is de koning te rijk met zijn bon.
In laatste instantie krijgt hij zijn geld terug.
Dan is hij weer helemaal terug bij de uitgangspositie.

Eén ding ziet hij over het hoofd: zijn eigen arbeidsloon.
Het wikken en wegen kost hem uren dure arbeidstijd, maar dat deert hem niet.
Het is vrijwilligerswerk.
Vrijheid boven alles.

Was ik ruilkoning, dan ruilde ik mijn koninkrijk in voor een paard, een warme hals om mijn hoofd tegenaan te leggen.
My kingdom for a horse.
Om te vluchten van het slachtveld waar consumenten sneuvelen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *