mijn vader leefde zijn laatste jaar
zijn laatste dagen
tot zijn laatste adem

hij proefde de laatste peer,
daarna voor hem geen peer meer,
de laatste zalm, het laatste gebakje,
het laatste sigaretje, na dertig jaar niet roken

in het laatste museum
(we liepen hand in hand)
zag hij met zijn éne oog geen kunst
maar des te beter een zwartlederen bank,
alsof hem iets ultiems geopenbaard werd,
hij ging erop zitten en viel in slaap

zijn laatste geduld zag er als volgt uit:
op het terras diergaarde Blijdorp worstelde hij
met het lipje van een koffiemelkcupje
plots drukte hij met zijn enorme duim het hele dekseltje in, in een flits zaten we alledrie onder de melk

een digitale klok begeleidde ritmisch de stiltes
tussen zijn laatste ademhalingen,
toen bleek dat er nooit meer adem zou komen
hoorden we dat de klok stil bleef,
het batterijtje was leeg

mijn laatste vader
is nu tijdloos