Je schrijft liefst gedichten
die je zelf gelezen had willen hebben,
gedichten die geschiedenisloos beschrijven
met mosholtige woorden
waar de meest schuwe betekeniswezens in schuilen,
die kunnen bevangen en ontsluiten.

Woorden zijn nogal buitenkantig van klank,
soms stekelige bolsters, soms bladstil…
ruw of rauw als geschreven op schuurpapier,
soms wauwelachtig vaag.
Onvoorspelbaar hoe de taalmaag
dit zal verteren tot inzichtelijk zinnelijk heden.

Binnenholtig gonzen woorden
van geruchten in volmondig onbenul.
Aandoenlijk hoe deze mug
vaak oprecht een olifant wil betekenen
zonder enige bestaansgrond van gewicht.
En altijd blijkt het weer
dezelfde olifant
die het verhaaltje uitblaast.

de vlam van de lezer flakkert
in het licht van droomloze slaap