Accoorden zijn vreemde planeten,
ze bestaan minimaal uit drie harmonen
die samen resoneren als symfonen.
Elk toonsymfoon fungeert als thuishaven.
Rond de drie harmonen zweven vier dissonen,
die elk moment kunnen oplossen in het accoord.
Klankgalactisch gezien speelt dit spel van golflengte
zich af door alle vierentwintig toondomeinen,
Twaalf grote en twaalf kleine, majeur en mineur.
Per harmoniversum zijn er zeven accoordplaneten
die zweven rond het thuisaccoord, lees moederplaneet.
Elk van de drie toon harmonen kan zich elk moment plots
verheffen of verlagen waardoor het planetaire symfoon
alle geklonken tonen migreert naar een ander toondomein.
Tot zover deze futiele maar al duizelingwekkende kosmos
van toonmogelijkheden. Uiteraard zijn er ook nog planeten
met vier, vijf, zes tot twaalf harmonen maar dat zou te ver
voeren. Dan kom je te dicht bij het zwarte gat waar tonen
nooit meer uit kunnen ontsnappen. Niet dat ik er iets van
snap, begrijp mij goed. Ik weet dat wat er speelt, het begin-
sel. Maar mysterie snap je niet; muziek heeft mij ontsnapt.