Muzoku, een gevreesd Samuraikrijger was elke dag bezig om zijn zwaard scherp te slijpen. Op de wetsteen bij de beek bereidde hij zich voor op het beslissende moment dat hij plotseling gedwongen zou worden om het zwaard te gebruiken. Twee dingen wist hij zeker, dat het totaal onverwacht en met frisse tegenzin zou zijn.
Na jaren van toegewijde slijpkunst werd de zwaardschede steeds dunner, flinterdun.
Het beslissende moment liet elke dag weer op zich wachten. Muzoku werd ouder en ouder.
De uiterste volmaaktheid naderde gestaag, het zwaard werd stilaan weggeslepen in de beek. Scherper dan verdwijnen bestond niet. Hij wist opeens dat dit het beslissende moment moest zijn waar hij zijn leven lang op gewacht had. Nog nooit had hij de beek zo helder horen klateren.

Vertaling: Miruki van Geenen-Wildesheim