Leendert Bultman, boekhoudkundig ingenieur aan de Minervalaan, Oud-Zuid werd er helemaal gek van, tenminste dat dacht hij in zijn kantoor aan huis. Er was natuurlijk nog nooit iemand gek geworden van mooie nieuwe schoenen, integendeel, de meeste mensen leefden helemaal op van vers schoeisel, zeker als ze zo perfect pasten. Waar ze opeens vandaan kwamen begreep hij niet…het ging de hele dag door…mensen aan de deur met schoenen. Of hij ze even wilde passen…wat of precies zijn maat was…hetzelfde paar hadden ze ook in bruin… stuk voor stuk heel beleefde mensen, zo aardig dat ze aan de deur kwamen …speciaal voor hem, dat gevoel gaven ze Leendert. Zulke innemende mensen kon je toch niet zomaar de deur wijzen, want hij liet ze, gastvrij als hij was binnenkomen.
‘Let u maar niet op de rommel, de papierwinkel’.
Dan zaten ze daar gerieflijk in zijn eigen fauteuil met stapels schoenendozen. Waar ze hem mee van dienst konden zijn…en of hij al koffie had gehad? Ze vroegen alles ongevraagd. Voor hij er erg in had hij nog weer een paar broques gekocht.
Daar stond Leendert dan op zijn sokken met een snel gezet kopje koffie voor de schoenverkoper. Zijn eigen ongepoetste schoenen had hij nog even gauw onder de bank weten te schuiven. Wat zou zo’n man anders over hem denken als hij die kale neuzen zou zien?
Het kostte hem de grootste moeite om op een nette manier van deze genereuze aanbiedingen af te komen, vriendelijk maar vastberaden bleven ze aandringen. Dat het toch een eenmalige kans was, zulke kwaliteitsschoenen voor een ‘vriendenprijsje’ , morgen zijn ze uitverkocht, het laatste paar!
Ze boden hem zelfs hun vriendschap aan. Wat een hork moest je toch zijn om zo’n prille vriendschap te beschamen? Ze wisten het goed gemaakt: ‘twee voor de prijs van één!’
Gedwee paste hij elke nog betere, nog mooiere schoen. Steeds radelozer werd hij om weer een nieuw excuus te bedenken waarom de schoen toch niet zo passend was voor hem. De smoes dat hij geen geld in huis had werd genadeloos afgestraft met de boodschap dat de schoenenvriend het geld de volgende week wel zou komen ophalen.
Leenderts hele zijkamertje stond inmiddels vol met schoenendozen.
Tenslotte deed hij niet meer open, voor niemand. Een paardenmiddel…maar hij had inmiddels genoeg schoenen voor drie volgende levens. Zijn huisarts sprak het woord zenuwinzinking uit, waar Leendert onmiddellijk van begon te beven.
Hij trok het zich aan dat hij nooit nee had leren zeggen. Nee zeggen was voor een ‘echte’ Bultman gewoon geen optie. Iedereen zou hem verlaten en links laten liggen wanneer hij nee zou verkopen. Hij vroeg zich af waarom hij aardig gevonden wilde worden. Als hij aardig zou zijn geweest dan zou hij toch geen bevestiging van anderen nodig hebben? Bultman was ervan overtuigd dat hij onaardig geboren was.
Na een jaar werd hij ontslagen uit zenuwinrichting Den Dolder. Hij had het daar heerlijk gevonden tussen de bomen en vroeg zich nu af wat hij fout had gedaan dat hij weggestuurd werd.
Zijn schoenenvoorraad bleef onaangeroerd, stuk voor stuk schitterende exemplaren. Alleen al de gedachte eraan knelde.
