Morgen begint de gaafste trend ooit.
Modegrillig.
Wat gisteren trendy was, is morgen slaapverwekkend saai.
De tijdgeest weet niet wat ze wil, maar ze wil het nu, onmiddellijk.
Ze wil wel weer eens wat anders.
Sterker nog: ze wil permanent iets anders.
Haar labiele staat van zijn is haar enige constante.

De geest van de tijd wordt heen en weer geslingerd tussen verlangen naar de jeugd en angst voor de oude dag.
Ze gelooft heilig in de waan van de jongste dag en gruwt van ouderdom.
Met een dode, meedogenloze blik kijkt het model van de tijdgeest in de camera.
Verveeld, verwend, vermagerd en toch ongelukkig?
Is het niet wonderlijk dat de status van luxe, succes en overvloed verbonden wordt met graatmagere, ongelukkige meisjes?
Soms zien ze zelfs verwaarloosd uit, in schrille tegenstelling tot hun luxueuze aankleding.

Wat doet het met je als je om je toevallige uiterlijk wordt gewaardeerd?
Is die waardering ergens op gebaseerd?
Is het een persoonlijke verdienste jong te zijn, mooi volgens wereldvreemde maatstaven?
Zou het daarom worden gevoeld als een miskenning?
Het imago wordt geliefd, de drager ervan wordt over het hoofd gezien?

Zo eenvoudig ligt het niet.
Het wonderlijke is dat er bewust zo geposeerd is, volgens de enscenering van een ‘visionaire’ fotograaf/stylist.
De vraag is: wat wordt hier gecommuniceerd?
of wordt hiermee indirect de vraag gesteld: wie wordt er nu wél geliefd om wie hij of zij wezenlijk is?
Zo bezien kan zelfs het meest oppervlakkige aanleiding zijn tot het wezenlijke.

Wie zichzelf kent, hoeft niet te bedelen om geliefd te worden.