Na een ochtend wilgensnoeien waren we bezweet en rozig van de winters frisse buitenlucht. We hadden echt zin in een veel te dure kop koffie en om weer eens ouderwets genegeerd en onbeschoft behandeld te worden. We hoefden niet lang te zoeken in de opbouwbuurt naar een café-achtig zaakje dat tijdelijk was upgepopt.
Al onze wensen kwamen spontaan uit. Het bestond dus nog…
We werden inderdaad op al ons gewenk niet bediend. De oberette keek feilloos langs ons heen afgewisseld met een bezeten blik op haar beeldscherm. We genoten van het gezelschap, heerlijk die sociale dynamiek…in de wetenschap dat genegeerd worden het bewijs is dat je niet onopgemerkt bent gebleven.
Leuke schreeuwende kinderen in modieuze outfitjes namen het moedig op tegen de muur achtergrondmuziek… ze denderden gezellig door de tent. Hun ouders en grootouders, zonder uitzondering jonge en oude urbane professionals zaten geanimeerd op hun sociale mobieltjes berichten te sturen. Je kon kennelijk niet vroeg genoeg je kinderen loslaten, zodat ze ervaringen en aanvaringen konden opdoen. Onderwijl waren we getuige van vele bestellingen die rondom ons met vermakelijk grote tegenzin geserveerd werden. Toen we na enige consternatie onze buurconsument aan probeerde te spreken over de gang van deze zaak…meneer had oortjes in en gaf ons te kennen dat we hem hadden gestoord in een intiem gesprek… werd ons geagiteerd duidelijk gemaakt dat we alleen via de app met QR-code onze bestellingen konden plaatsen. Geweldig, in wat een grappige tijden leven wij, in de veronderstelling dat we genegeerd worden, terwijl de vooruitgang ons permanent ten dienste is.
Voldaan en verzadigd namen we de achteruitgang, uiteraard nadat we onze excuses aan onze buurman hadden aangeboden voor het feit dat wij bestonden. Waarschijnlijk hoorde hij het niet eens, zijn oortjes zaten er alweer in.