arm warm geheugen,
ijspaleis voor het grote vergeten
hier smelten herinneringen
op warming van de waarde
traag gestaag als een gletscher
schuift ze druipend, het zwijgend ijs,
naar lager dal waar heden stroomt
invloeders waarschuwen..(gaap)
voor samenzweringen van de nacht
die ons in slaap sust…geheime machten
thuisdwalend toont het minste geringste zich pas
als het spoor bijster is, hier is route kwijt de juiste weg
het verkeerde been is het goede om op weg te gaan
waar men verlies zo vreest, terwijl verlies zo zou genezen,
geen weg naar vertrouwen, vertrouwen is de weg in het holst
zelfs al konden deskundologen, experts er vingers op leggen,
het zou niets helpen…want elke verse verklaring…weer een
wonderbaarlijke vermenigvuldiging van het allereerste wonder
het beginloze begin blijkt nog immer een onbegonnen werk
hele evoluties kropen uit de baarmoeder der oceanen
als aanpassende doorleefden kweken we weer kieuwen aan
of vinden een droog surrogaat voor al dat vruchtwater
was menselijke geschiedenis dan slechts een afvalrace?
een estafette in het steeds sneller doorgeven van misverstanden.
prullenbak-kennis met als gevolg een ongekend vuilnisarchief als erfgoed?
aai ‘t vertrouwen maar, die zwarte hond van de nacht,
nergens zie je haar, ze is nergens niet
maar ruikt blindelings waar je ook bent
helaas, dit zwarte ras blaft niet, nadert op de tast
wie geen hond voor ogen vond
strompelt voorlopig voort
achter de metafoor aan,
die rollator van de taal
dwars door het onzegbare domein
het veld zonder mijnen
niemand heeft hier bezit
invloeders bekennen erbarmelijk
dat er niets samen zweert
en beloven plechtig de nacht
niet verder zwart te maken
als bonus is ieder nu gratis lid
van het rimpelgenootschap
met een abonnement
op het wereldgeheugen
dat geen uitlekgewicht bezit
iets zwarts likt je gezicht
je bent gelukkig
de pineut