Vaak wanneer ik de hond ga uitlaten kijk ik nog even in de brievenbus. Hoewel er vrijwel nooit meer brieven binnenkomen open ik nog met dezelfde verheuging als vroeger de brievenbus. Misschien kijk ik wel vaker naarmate er minder post komt? Ik kijk ook gerust als er geen postbode geweest kan zijn. Het blijft kennelijk een fijne handeling die verheuging genereert ook al blijft den postbus leeg.
Een soort naïeve nieuwsgierigheid tegen beter weten in.
Of is verheugen de ongeschreven boodschap?
‘Geen post vandaag!’ zeg ik tegen mijn hond, ‘alleen een walnoot!’
Die kijkt mij aan met een blik van; ‘het is toch iedere dag vandaag?’
Een hond verheugt zich ook met elke wandeling opnieuw op de geurpost die voor hem is achtergelaten.
Wie heeft die walnoot gepost?, vraag ik mij af.
Later blijkt het mijn vrouw te zijn geweest, die in de tuin werkte, ‘zomaar!’ zegt ze.
Een goede reden om iets te doen; zomaar.

De laatste echte handgeschreven brief ontvingen we een half jaar geleden van een boer uit Aalsmeer. Het betrof een geheim bonenrecept. Met het eten van dat recept hebben wij besloten om ons verdere leven Off-line door te brengen. Onze hond was het daar helemaal mee eens; Het echte leven is leven zonder lijn.
Hoe we dat weten? Dat lezen we in zijn ogen.