Mijn beste vriend Walter was vaker dan eens ontwapenend openhartig tegen mij.
Heel verfrissend.
Dat kende ik niet van huis uit.
Als hij niets te zeggen had dan zei hij dat gewoon ronduit. Dat vond ik heel prettig, zo kwam ik zelf ook nog eens aan het woord.
‘Zeg Ko, ik ben wel zo’n beetje uitgepraat, weetje! ‘, zei hij na zijn tweede zin.
Typisch Walter, hij draaide niet om de hete brij heen.
‘Niet erg Walt’, zei ik dan, ‘Ik praat je wel even bij, dan kun je er ook over meepraten!’
Wij pasten achteraf denk ik zo goed bij elkaar omdat ik juist uit een heel ander hout gesneden was. Niet dat ik nou zoveel belangwekkends te zeggen had. Maar in tegenstelling tot hem babbel ik moeiteloos de oningevulde tijd vol met wetenswaardigheden.
‘Je kletst weer als een oud wijf!’, luidde Walter’s verzuchting. Zijn ironie heb ik altijd hogelijk weten te waarderen.
Hij keek mij dan met verwondering aan…kan ook verbijstering geweest zijn!?… om de ongevraagde informatie die ik hem zo gul voorschotelde. Dan dacht ik: Ja Waltertje, dat wist je niet hè, daarom vertel ik je dit, zo weet je tenminste wat je mist.
‘Zeg Ko, wat je ook zegt…dat mag zo lijken te wezen, maar ik kan daar toch niks mee!’, reageerde Walter dan weer.
Ik nam dat altijd sportief op:
‘Maar beste Walt, dat geeft toch niets, trek het je niet aan…wees blij dat je er niets mee moet!’, zo stak hem dan een hart onder de riem.
Walter keek mij dan radeloos aan…kan ook ten einde raad geweest zijn!?

‘Kop op kerel, ik weet toch dat jij geen prater bent, maar wij begrijpen elkaar tenminste, toch…wist je trouwens dat…?’

De laatste keer dat ik hem sprak kapte hij mij midden in een mooie volzin af en zei op gedempte toon:
‘Eerlijk gezegd Ko snap ik niets van jou, wat je mij allemaal vertelt en waarom je het vertelt is mij een raadsel!’
‘Snap ik Walt’, zei ik, ‘Kijk…we verschillen wellicht van mening over hoofd en bijzaken, maar het is toch goed dat het een keer gezegd wordt,
“We agree to disagree, don’t we?”

Walter bleef daarna zitten als een verstijfd ijskonijn voor zich uitstarend.
Hij was het in dit geval kennelijk echt niet met mij eens.
Vreemd dat ik hem daarna nooit meer gezien heb. Hij emigreerde met stille trom.
We konden het zo goed samen vinden.
Nu weet hij nooit meer wat hij mist.
Moet iedereen voor zichzelf weten.