Dankzij regen kunnen we schuilen.
Dankzij uitslaande brand kunnen we blussen.
Dankzij aardbevingen kunnen we af en toe ons huis herbouwen.
Dankzij het obsessief scheppen van problemen kunnen wij blijvend oplossen.
Dankzij zich opdringende vragen kunnen wij zovele antwoorden niet weten.
Dankzij alles wat er niet is kunnen wij uitvinden en scheppen als onhandige goden.
Maar de meest vreemde dankbaarheid verdient het kale feit dat wij bestaan.
Er zijn is immers een luxeprobleem
in vergelijk met zij die niet bestaan…
zij die er nooit zullen zijn…
‘Hoho’, hoor ik zachtjes roepen
vanuit de verste verten
van de zee van mogelijk heden;
‘Nog niet…ooit zullen we…mogelijk…
eventueel…opzettelijk of bij toeval…
misschien…wellicht alsnog…
ter wereld komen…
om dankbaar te aanvaarden…’