Ruimte heeft zoveel te danken aan wat allemaal voorbestemd was
om te verdwijnen, om te ontlijven en nergens te beklijven.
Veel dank ook aan het onmogelijke dat maar vastberaden verzuimt te zijn,
een heilig verzuim waaruit deze uitgelezen gelegenheid is ontschapen.
Dank ook aan het mogelijke dat vooralsnog gelukkig ongeboren is,
dat dankzij een engelachtig geduld het zijn nog even weet uit te stellen,
het mogelijke dat ons aangaapt tot het hier ter wereld komt om haar ontstaan te ondergaan. Want stel dat alles wat ooit was voorgoed in leven bleef, dat alles
zich hier ter plekke zonder uitstel bleef manifesteren, dan kon je hier werkelijk
je kont niet meer keren. Zoiets zou ‘de plundering van de leegte’ kunnen heten.
Tevens mogen we ook het immense belang van vergeten nooit vergeten.