Men bleef maar domweg
wijzen naar het wijze oosten
alsof ‘het’ daar een
heilige lokatie zou
innemen

alsof het in één
specifieke windrichting
te vinden zou zijn,
verborgen in een berg
of in een vervuilde rivier

alsof het aan welke religie
dan ook verbonden zou zijn,
aan een of ander ras
of aan een overerfde identiteit

of dat het zich ooit onder
zo’n nietszeggende noemer
als spiritualiteit zou schuilhouden

of onder welke noemer dan ook

wanneer het voorafgaat aan elke
vorm, vooraf aan elk beeld of taal…
waar zou het dan anders
kunnen zijn dan nergens niet?

Zeef dan liever de ruimte in een vergiet
tot het ziet hoe evident stil het is.