Je begon als lezer die zijn schrijver maar niet kon vinden.
Nergens vond je dat wat op het lijf geschreven was,
niemand haalde jou de woorden uit de mond,
niets vond je wat de ziel kon voeden.

Lang dacht je dat jouw schrijver nog geboren moest worden.
Pas toen je het woord singulariteit leerde begon het besef
op te lichten dat jij zelf de schrijver tot bestaan moest schrijven
om het feest der herkenning te vieren.

Dit feest duurt nu al ruim tien jaar
als openbaar intiem onderonsje
met het wonder van het scheppen.
Zonder ooit aan lezers te denken.
Want elke lezer is een singulariteit,
vaak zonder het zelf te weten,
soms zonder het te willen weten.
Vrezen ze de last van de bevrijding?