Oudste vriend (1)

Mijn oudste vriend Steen
wacht mij overal op
eeuwig trouw waar ik ook kom
Steen had nimmer haast
om hier te komen
waar Steen al was

Steen ligt altijd ergens hier…
zo voor de hand,
om betast, gestreeld,
of in handpalmen gewogen

Mijn oudste vriend Steen
heeft natuurlijk overwicht
op zijn bodem die uit
verre familie bestaat

Zijn zachte zwaartekracht
trok aan mij en trok mij aan
om samen te gaan bestaan
als vorm van liefde

Steen bestaat keihard uit denkstof
vastberaden traag van begrip
vol harding, maar solide van vorm
kiezelrondgeslepen
in de rivier van Herakleitos,
als een vorm van zeker weten

Steen’s gedachtengoed
is koel van zichzelf
en soms handwarm
als rudimentaire vorm van gevoel

Zijn levend wezen is stil
zwijgend beamen
dat Zijn steengoed is,
als vorm van heel diep ademen

De ziel van Steen rust onder hem
bij wijze van schaduw,
als archaïsche schaduwziel
die naar het licht vlucht
zodra men Steen tilt…
bij wijze van thuisreis

Als licht weerkaatst
op de huid van Steen
dan is dit een meest
basale vorm van zien
alsof Steen een oeroud oog is
dat nimmer knippert

One thought on “Oudste vriend (1)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *