Stel: je bent een taart…een heel bijzondere taart.
Je bent alleen kenbaar in een directe zintuiglijke ervaring.
In het proeven ligt het onmiddellijke kennen besloten.
Je zult dus gegeten moeten worden om tot kennen te komen.
De taart zal dan noodzakelijkerwijs opgaan in kennendheid.
Kennelijk is er weerstand, tegen de beproeving want steeds begin je weer over het recept.
Dat het zo’n goed recept is, met zulke unieke ingrediënten.
De geheime samenstelling is eeuwenoud, van generatie op
generatie doorgegeven. Je weet precies de bereidingswijze,
de baktijd in de oven. Je kunt er uren over praten….om het
proeven van de taart uit te stellen. De taart is net gebakken
en altijd vers…maar moet eerst nog even besterven, vertel je.
Liefst blijf je vertellen over dat legendarische recept om… om?