Parabel van het onvergetelijke

De lezer komt verhaal halen bij de schrijver die net aan een nieuw verhaal begonnen is: ‘Over een schaduw die een trap beklimt’.
De slotzin weet hij al: ‘Eenmaal boven aangekomen wierp hij de schaduw weg, de trap kon gewoon blijven liggen.’
(met dank aan Wittgenstein de filosoof, niet de eenarmige pianist)

‘Ik zoek al lezend altijd naar het hele verhaal’ vertelt de lezer ongevraagd, ‘waarom schrijft u niet eens het hele verhaal?’
De schrijver is een beetje overdonderd en zegt;
‘Ik zal uw vraag graag beantwoorden, maar waarom leest u eigenlijk, om te vergeten of om u zich te herinneren?’
‘Dat weet ik niet, ik zoek het onvergetelijke’ formuleert de lezer weifelend.

‘Maar wat nu als het hele verhaal zou vertellen om te stoppen met lezen?’
‘Als dat het hele verhaal zou zijn, dan las ik nu geen letter meer’
‘Zou dat onvergetelijk genoeg zijn voor u?’ vroeg de schrijver. ‘Het is voor mij in ieder geval op dit moment onvoorstelbaar’

‘Waarom schrijft u eigenlijk’ vroeg de lezer, ‘om vast te leggen of om los te laten?’
‘Dat weet ik niet, verhalen zijn gevangen vogels, om ze vrij te laten moet je ze eerst vastleggen, en je kunt ze los laten, maar of ze leren vliegen weet je nooit’

‘Nogmaals, waarom probeert u niet eens het hele verhaal te schrijven?’
Het bleef lang stil.
‘Vergeet niet dat een schrijver ook maar een eerste lezer is,
een eerste lezer die niet weet wat hij leest, dat is het onvergetelijke van schrijven’

‘Misschien is dit wel het hele verhaal en wachtte het alleen op een uitgelezen moment om te worden verteld?’
‘Het zal blijken of het onvergetelijk is, zo niet dan is het een vergetelijk verhaal’

Zonder vergeten kan nooit iets hervonden worden.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *