Mijn dierbare psychiater Ralph zag het plots niet meer zitten toen ik afgelopen vrijdag voor de zoveelste keer over mijn gelukkige jeugd begon te oreren.
Gelegen op de pluchen sofa hoorde ik diepe zuchten slaken, die overigens heel muzikaal overgingen in zachte snikjes en gesnotter.
Mankeert er iets Ralph…zo ja, wat gaat er nu door je heen, vroeg ik op automatische piloot.
De gestandaardiseerde vraag die mij ook elke week de afgelopen tien jaar op vrijdagmiddag was gesteld.Ik trek het echt niet meer, bracht hij stamelend uit met zijn kale hoofd in zijn handen.
Wat trek je dan niet meer, beste man, je kunt het gerust vertellen, je kent me toch?
Hij bleef roerloos zitten en maakte rare geluidjes iets tussen piepen en grommen in.
Kom op Ralph, voor de draad ermee, stoor je niet aan je beroepsgeheim…

Ik kan het niet meer aanhoren PieterJan, die eindeloze opsommingen over je onbezorgde jeugd…komen mij de…

Maar wat wil je dan? Kan ik er soms wat aan doen dat ik een zondagskind ben?

Ik wil er gewoon mee stoppen, PieterJan, jammerde hij zachtjes.
Hoezo gewoon stoppen…ik betaal je hier toch Koninklijk voor…dat is toch niet gewoon?
Ik geef je zelfs nog een extra fooi voor je luisterend oor…als ik op zondagochtend kom.

Hortstotend kwam het hoge woord eruit. Ik ben zo spuugzat van al jouw goudenlepelverhalen…je erfenisjes…je landgoederen…jullie sublieme kunstcollectie.

Maar Ralph, begon ik op vaderlijke toon: weest nou eens redelijk…daar ben je toch psychiater voor…je kunt mij toch niet verwijten dat ik alles op een presenteerblaadje krijg aangereikt door mijn personeel?

Maar ik kan het echt niet meer, PieterJan… echt het is op!
Het moet toch niet gekker worden, mompelde ik binnensmonds voor mij uit…dat de psychiaters gek gaan worden vanwege paradijselijke jeugdherinneringen…je bent toch zeker niet jaloers, Ralph?

Mijn behandelaar kroop inmiddels op handen en voeten door de spreekkamer naar zijn bureau waar hij onder bleef zitten.
Kop op Ralph, kom daar eens onder vandaan…of denk je soms dat het voor mij zo leuk is om nooit wat te klagen te hebben?…nou ik geef het je te doen….en dat glijden van een leien dakje vereist heel wat stuurmanskunst, kan ik je vertellen.

Ralph!…..jemig Ralph, Ik zou bijna gaan denken dat er iets mis is met mij?