Ben je naar een drie uur durend epos geweest, blijkt dat alleen het voorfilmpje je bij blijft, met die onvergetelijke ‘kleefhanger’.
Vervolgens ga je natuurlijk nooit uren in het donker zitten om de hele veelbelovende film te bekijken. En als je het per ongeluk toch doet dan laat wederom het voorfilmpje meestal de meeste indruk achter. Het invullen door anderen heb ik eigenlijk altijd irritant gevonden. Speelgoed dat zo ‘net echt’ is dat de verbeelding wordt doodgehongerd. Of het voorkauwen van volwassenen van ‘hoe het leven is!’ Gaap…
Liefst hadden ze je hele leven voor je ingericht tot een netjes gemeubileerde hel, compleet met kastje en muur.

Ligt je boekenkast ook niet vol ongelezen meesterwerken waarvan de achterflap
de meeste indruk achter liet? Hou je daarom zo van poëzie, omdat die ultrakorte vorm
je eigen verbeelding doet opleven en voeding geeft in plaats van die dikke pillen waarin elke scheet breed voor je wordt uitgemeten. Dikke pillen bieden natuurlijk nooit genezing, ze verdrijven alleen de tijd.
Zou het komen door je talent om je snel te vervelen of is het gewoon genetisch bepaalde luiheid?
Hoe dan ook, vanaf nu lezer ben je genezen van de dikke pillen, van tijdrovende epossen. Je bent nooit ziek geweest. Het was symptoombestrijding zonder symptomen.

‘Wat vindt je beter het boek of de gelijknamige film?’
‘De verbeelding vind ik het best!’
‘Lees je dan nog wel?’
‘Af en toe een gedicht en een ontmoeting met een echt gezicht!’ (Dialoog uit het voorfilmpje van de film die ik nooit zag)