
Elke pixel op elk wereldwijd scherm was opeens te koop gezet door een durfinvesteerder, voor een schijntje van de toekomstige waarde. Pixels werden alleen maar meer waard naarmate er minder pixels overbleven.
Dit was het juiste moment om in te stappen, dat had de zelfbenoemde pixelautoriteit Ralph ingepeperd.
De pixelkoers lag toevallig nu even op een historisch dieptepunt en kon dus kon alleen nog maar stijgen, logisch toch?, aldus Ralph’s personal pixel-advisor.
Na zijn aankoop trok de pixelmarkt eerst aan, zo bewezen de pixelstatistieken glashelder.
Toen Pixel-oligarch Ralph mij nogal dwingend begon te bewerken om mij ook in de pixelbizniz te werpen en mij voor ‘eigenportemonneedief’ begon uit te schelden, heb ik hem met zijn eigen pixelstaafdiagram om de oren geslagen en mijn kantoortuin uitgejaagd.
Ha ha ha, wat een lekker agressief einde heeft dit verhaal.
Ben ik niet van je gewend, Bor! :-))