Mijn nieuwe vriend Ralph P. stond opeens onder kantooruren op mijn schuifpui te kloppen. Hij was nogal impulsief in de pixelvaluta gestapt, zo spuugzat was hij van die kantoortuin, dat begreep ik toch als geen ander…en of hij nu van mij even wat echt geld kon lenen? Die pixels moesten namelijk alleen nog maar even gevalideerd worden, dat duurde nu eenmaal wat langer, zo ging dat in de pixelflitshandel. Dat had de pixelautoriteit in al haar wijsheid besloten om de handel in voorkennis te faciliteren. Miljarden Pixels bezat Ralph inmiddels, niet eens op papier, maar op echt beeldscherm…in nullen en enen.
Elke pixel op elk wereldwijd scherm was opeens te koop gezet door een durfinvesteerder, voor een schijntje van de toekomstige waarde. Pixels werden alleen maar meer waard naarmate er minder pixels overbleven.
Dit was het juiste moment om in te stappen, dat had de zelfbenoemde pixelautoriteit Ralph ingepeperd.
De pixelkoers lag toevallig nu even op een historisch dieptepunt en kon dus kon alleen nog maar stijgen, logisch toch?, aldus Ralph’s personal pixel-advisor.
Na zijn aankoop trok de pixelmarkt eerst aan, zo bewezen de pixelstatistieken glashelder.
Toen Pixel-oligarch Ralph mij nogal dwingend begon te bewerken om mij ook in de pixelbizniz te werpen en mij voor ‘eigenportemonneedief’ begon uit te schelden, heb ik hem met zijn eigen pixelstaafdiagram om de oren geslagen en mijn kantoortuin uitgejaagd.