Iets onmogelijks pogen heeft altijd iets episch,
iets heroïsch en tegelijk iets tragisch en komisch…
Het is levende mythologie.
Dit is meteen de mooiste combinatie van aandoeningen
waarmee het bestaan subliem op smaak wordt gebracht.
Het maakt verhalen om van te smullen, met contrast
als smaakversterker.
Elke vergeefse poging om hoger dan het hoogste te reiken
ontroert en verwondert…Icarus is daar het icoon van.
Eerste vereiste is om alle gekte toe te laten om zoiets te ondernemen.
Het gezond verstand zou er nooit aan beginnen.
Het is blinde overgave die het pogen uiteindelijk volbrengt.

Na elke vergeefse poging is er vaak ongezochte bijvangst die toevalt.
Dat er iets toevalt is vrij zeker, maar wat, dat weet niemand.
Het toevallen gebeurt vaak pas nadat men het heeft opgegeven.
Wie bij voorbaat alles integraal opgeeft wordt permanent getrakteerd
op dingen die moeiteloos toevallen. Dit kan geen toeval zijn.
Al vindende leeft men, lukraak voort.
Wie hier praktijkvoorbeelden van zoekt verwijs ik graag
naar het filosofische duo Buurman & Buurman.
Iconen van het onverwoestbaar enthousiasme.