Het niet-menselijke dier de octopus denkt met zijn armen, er zitten hersencellen in zijn tentakels die direct kunnen handelen, zijn denken is direct handelen. Zoals bekend bij menselijke dieren leren jongens veel beter als ze handelen.
Hun gegrijp leidt tot begrijpen, hun gesloop leidt tot herschepping, hun geklooi leidt tot handigheid.
Onze bovenkamer is oliedom en faciliteert onze handen het best als ze leeg is, ongemeubileerd. Er is niets leukers dan in de stroom van direct handelen te leren, als een vis in het water, spelenderwijs.

Wat is toch de winst van apparaten die de handelende mens alles uit handen nemen? Met voorlopig hoogtepunt; de zelfrijdende auto. ‘Dan kun je onderweg tenminste iets anders doen…!’
Waarom willen mensen onderhand altijd iets anders doen dan ze op dit moment doen? Hoe kan leven ooit voldoening schenken, als robots ons handelingsonbekwaam maken?
Geen functie vragen is functie verliezen , uiteindelijk zal de modernste mens onthand achterblijven, te onmachtig om zelfredzaam te zijn.
Autorijden is leuk omdat je zelf mag schakelen, gas geven, sturen, achteruit inparkeren. De zelfrijdende auto stelt de mens onder curatele. Er rijdt nu al een generatie chauffeurs rond die zich niet meer kunnen oriënteren zonder TomTom.

Robots kunnen perfect volgens protocollen werken, maar zo werkt de werkelijkheid niet.
Gelukkig niet, de werkelijkheid zit vol afwijkingen, plotselinge veranderingen, onbedoelde bijwerkingen, lukrake uitwerkingen. Juist die dingen maken het leven boeiend, levend en open voor evolutie. Leven volgens een perfect protocol saboteert verdere evolutie.