‘Is Petoivilmoen eigenlijk de enige provincie van Biroestan’, vroeg ik aan Wom.
‘Nee, er zijn rond Petoivilmoen heel veel mogelijke provincies, eigenlijk te veel om op te noemen…eerlijk gezegd hebben ze nog geen naam.’
‘Waarom geen naam?’
‘Kijk, die mogelijke provincies hebben nog geen kenmerken, geen eigenschappen’
‘Ze zijn alleen nog maar mogelijk…’ zei Wom op raadselachtige toon.
‘Kunnen we die ook bezoeken?’
‘Nou, dat kan, maar het is zo’n groot gebiedsdeel van ons continent, dat Petoivilmoen er welbeschouwd bij in het niet valt…’,legde Mombazi uit, ‘je moet dus kiezen welk deel je wilt bezoeken’
‘Hoe noemen jullie dat gebiedsdeel dan?’
‘Nou….we noemen het dus niet!’
‘Niet?’
‘Ja, uit respect voor alle mogelijkheden noemen wij het niet, elke andere naam zou die mogelijkheden beperken’
‘Zou je het ook nooit kunnen noemen?’, stelde ik mij voor.
‘Nee, dat zou nooit kunnen, dat zou de mogelijkheid van ‘wellicht ooit’ uitsluiten’
‘Goed, Niet dus…wanneer kun je mij de provincie ‘Niet’ laten zien?’
‘Altijd…Biroe-Bor wanneer je maar wilt…de grens naar ‘Niet’ ligt onder je voeten!’
Ik keek naar de holle bodem.
‘Je moet heel oppervlakkig graven om aan de andere kant van de grens te komen’, zei Wombazi…maar onder ons gezegd en gezwegen….er is daar onder bar weinig te zien!’
Je bedoelt dat er meer niet is dan wel?’
‘ Dat heb je mooi gezegd!’
‘Nou, laat het dan maar…dan houd ik het wel bij Petoivilmoen!’ ‘
‘Ja, dat zou ik ook doen…Petoivilmoen is onvergelijkelijk!’ ,verzuchtte Wombazi met zijn drie ogen gesloten.