De pupil is een zwart gat, met een blik van oneindig
tuurt het in alle pupillen met het donkerste licht.
Het is toch werkelijk geen gezicht, dat vergezicht?
En op wat staart het zich blind? Op een kometenstaart?
Welnee, deze pupil zuigt alles rustig in zich op
als een uitgehongerd kosmisch oog, gulzig.
Elk licht dat op haar netvlies valt wordt voorgoed
nooit weer gezien, in geval van zwaartekracht.
Deze sterrenstofzuiger in het land der blinden
heeft eonen lang geduldig geposeerd voor de camera.
En dit is nog maar één koning, maar hoeveel ogen
uit die duizelingwekkende pauwenstaart van sterren
kijken ons al eeuwig onderzoekend aan?
Wie niet weg is is gezien en wie weg is ook!