De eerste sterrenkundige zat diep in de put. Hij kwam steeds dieper in de put en merkte op dat hoe dieper hij groef, hoe helderder die ene ster te zien was. Omdat het licht van de omringende sterren niet langer zijn zicht verstoorde. Er kwamen wel eens mensen langs die hem uit de put wilde praten. Dan riepen ze in de diepte, maar van een gesprek kwam het niet, de echo verstoorde hun taal. De put lag als een standvastige plek in de aarde. Sterrenhemelen trokken voorbij zodat er steeds nieuwe sterren in het blikveld verschenen. De man in de put trok zo een visueel spoor in de sterrenhemel van de baan die de aarde beschreef. Boven de grond geloofde niemand hem als hij over het spoor in het hemelgewelf sprak. Hij ziet dingen die er niet zijn, zeiden de mensen van de vlakte. Het komt vast omdat hij zo diep in de put zit…