Er bleek een goudmijn in de kanarie…
Alarmeren als het nieuwe verdienmodel.
De zegen kwam vermomd als ramp,
leek op een ziekte die ons dure medicijn wilde genezen,
had bovendien heilzame bijwerkingen.
Sommigen ontdekten de aarde onder hun voeten,
als een nieuw land om te koloniseren, a giant step for mankind.
De infrastructurele erfenis lag er desolaat en puntgaaf bij.
Nu er geen vliegtuigfiles meer in de hemel geparkeerd stonden
had men de zon voor eens en altijd gewogen en te licht bevonden.
Liever hunkerde men naar het nostalgische gewoontespoor
van de vicieuze cirkel en de aandelenportefeuille.
Blind voor ‘t eeuwig stralende oog dat eindeloos leven geeft.
Alleen schaduwen volgen toegewijd het licht op de voet.