“Het Syndroom van Rauhfaser”, zo luidde de officiële diagnose.
Acute allergische symptomen bij elke vorm van behang…
uiteindelijk resulterend in een rouwfase.
Waarom mocht een muur niet gewoon muur zijn
en er uitzien als een muur, desnoods ongestuct, rouw en ruw?
Dan was er nog dat klankbehang, die alomtegenwoordige terreur
van muzakpulp die elke stilte tergend traag verwurgde samen met
het borreltafelbehang, dat loze gezwatel om aan het woord te blijven
en verhulde dat men niets te melden had.
Zoals bij zovele syndromen kon je je afvragen:
Wat het eigenlijke probleem was, de kudde of het zwarte schaap?
Was het normale niet de ziekte en het abnormale een gezonde weerstand?
Maar niemand leek zich iets af te vragen.

Alsof er een behang van zwijgen…