Er is een kudde dompteurs op hol geslagen. Ze scholen liever niet samen, omdat ze elkaar meteen de les gaan lezen, waar ze niet van gediend zijn. Verweesd dolen ze rond, vaak nog met hun zweep in de aanslag. Ze leven in de vaste veronderstelling dat er iemand op hun dressuurkunde zit te wachten.
Ze vragen niet veel maar ook niets minder dan totale onderwerping en verwachten na elke zweepslag applaus. Helaas veranderen wensen en laat niemand zich meer een wil opleggen. De wereld is dus bevolkt met ondankbare honden, in de ogen van de dompteur die zich overbodig en afgewezen voelt.
Er loopt inmiddels een rehabilitatieprogramma voor voormalige dompteurs. Ze moeten hun zweep inleveren, met twee woorden spreken, en uit de hand eten zonder te bijten.
Men kan zich voorstellen hoe lastig een dompteur zich laat dresseren. Het is een lang traject te erkennen dat hun macht voorbij is. Gelijkwaardigheid is de moeilijkste horde. Pas als ze kunnen toegeven het allemaal niet meer te weten kunnen ze terugkeren in een samenleving waar geen plaats meer is voor circusnummers. Alleen in dictaturen vinden ze soms nog asiel.