Aarde werd vaak begraven,
middernachts in het aardedonker.
Als dankbaar eerbetoon namens planten
wier wortels altijd welkom waren.
Men groef een diep droog gat in haar op.
Tijdens een plechtig afscheid
met zwijgzachte handen
werd met dezelfde opgegraven aarde
het gewijde gat weer gedicht
en uit een waterkom besprenkeld,
bezwerend reciterend: kom om,
kom om, kom om….!
Dan zong men met droge mond
en schorre keel hoe gulzig ze dronk.
Onder haar eigen grond bedolven
rustte aarde wederom vredig in zichzelve.

Oude rituelen, kom er maar eens om.