Een man mag niet huilen maar zeker niet breien.
Momenteel zijn er mannelijke wiskundigen die zelf zijn gaan breien om beter inzicht te krijgen in de tastbare consequenties van de wiskunde.
Door de abstractie fysiek te maken hopen ze intuïtie te ontwikkelen voor meer wiskundig inzicht.
De man als wiskundemeisje.

De wereld is niet af, de mens is niet klaar.
Mens en wereld blijven slechts een mogelijkheid die waargemaakt wordt.
Evolutie woekert maar voort met haar talent voor variatie, kennelijk schept ze er plezier in.
Waarom moet een verhaal af zijn als de wereld zelf een open einde is dat ieder moment opnieuw begint?
Schepping is een levend gegeven, een permanente stroom van vorm en verval van vorm.

De mens wil alles maar rondbreien, afmaken, de cirkel rond maken.
Ze trekt conclusies om daar een bestemming van te maken.
Overbodige moeite, de cirkel is namelijk een spiraal die nergens eindigt.
De bestemming is juist in de stroming op te gaan, vorm verliezen in het vorm vinden.
Verandering van vorm is blijvend.

Het misverstand heerst dat leven ergens stopt en moet stoppen. Leven is onstuitbare herschepping, recreatie van het onverwoestbare.