tuinaarde ligt als plantaardig geheugen
verborgen onder saai maaiveld

elke dag groeien verse herinneringen
hun prille blaadjes bovengronds

winter wiste het heldergroene verleden
tot niemand er nog iets van wist

zaaivelden zinderen van leven beneden
jonge zon kruipt onder nog bleke huid

nu zie je wat zo ongekend is gemist
een groen verheugen opgefrist

zich levend weten bloeit elk moment op
het vergetene verwelkt en dooft uit