Toen ik merkte dat vissen analfabeten waren, zag ik de schone taak voor mij om het vis-zijn te verheffen. Het sluimerend talent van de vis kon zo nooit tot bloei komen als ze hun kostbare tijd bleven verlummelen met louter gezwem, dat kon nergens toe leiden. Ik begon er mee om een kleine schooltje vissen zangles te geven om hun strottenhoofd te trainen. Elke zonsopgang alle mondjes netjes boven de waterspiegel uit. Het duurde evolutionair even tot ze een strottenhoofd ontwikkelden, maar zoals bekend: functie vragen is functie krijgen. Binnen onafzienbare tijd leerde ik ze te zingen. Ze zongen alleen schrikbarend vals, bleven niet op toon. Ze hadden immers nog geen oren. Wist ik veel, was mij nooit eerder opgevallen, maar goed, ik ben ook de beroerdste niet….geef het niet gauw op en bleef ijzerenheinig gewoon functie vragen.
Na enige eonen konden de vissen elkaar horen en zongen samen een volmaakt zuivere toon. Nu konden we aan het alfabet beginnen. Niet lang daarna is de hele school verzopen. Ze waren inmiddels het zwemmen volkomen verleerd. Ik besloot het anders aan te pakken en stichtte visscholen op het droge, zodat ze niet meer in de verleiding konden komen om te verdrinken. De rest is geschiedenis.