Er zijn moeilijk opvoedbare kinderen,
maar ook moeilijk bewasbare woningen.
In onze wijk woedde ooit een glazenwassersoorlog.
Ladders werden gestolen, raamlappers geïntimideerd.
Elke paar maanden stonden er weer andere ladders tegen de pui.
Steeds weer andere vreemde ogen gluurden door onze vensters
naar binnen. Wie zou onze wijk uiteindelijk veroveren?
Konden we bij de overwinnaars klagen over slecht gewassen ruiten?
De strijd werd geruisloos beslecht.
Nu een ontwapenende vrede is ingetreden blijken de overwinnaars
helemaal geen ladders meer te hanteren.
Ze hebben een lange arm die overal bij kan, er stroomt schoon waswater
door de arm dat vlekkeloos opdroogt, lappen overbodig.
Nu kijkt er geen één oog meer naar binnen. De lange arm is blind.
Heeft de ‘beste’ nu gewonnen, de meest meedogenloze?
Welnee, gewoon degene met de langste arm.
We kunnen gerust klagen, maar er is geen enkele reden toe.