Schoorsteen

Sebald Heimer kon, maar deed niet.
Er waren genoeg redenen om iets wel te doen of niet te doen.
Helaas waren deze redenen altijd precies in balans met elkaar zodat er geen enkele reden voor of tegen over bleef.

Pas nadat zijn huis was afgebrand.
(een schoorsteenbrand door een kraaiennest)
ontdekte Sebald dat alle redenen tegen elkaar wegvielen en besloot voortaan geen aandacht meer te schenken aan verlammende beweegredenen.
Hij ging meer voelen dan denken.
Meer en meer werd hij bewogen door de tienduizend dingen.
Sebald ging bewegen, meebewegen, tegenbewegen.

Hij merkte op dat hij vanzelf dingen ging doen, gedachtenloos.
Het leek er zelfs op alsof de dingen zichzelf deden, hij stond erbij en hij keek ernaar.
De mensen uit zijn omgeving herkenden hem niet terug en keken vreemd aan tegen de dingen die hij opeens deed en vooral de manier waarop hij ze deed.
Sebald kenden ze als een redelijke man, maar de manier waarop hij handelde was in hun
ogen volkomen onlogisch en onpraktisch.
Op de vraag waarom had Sebald geen antwoord, hij kon slechts opmerken dat het gebeurde onder zijn handen hetgeen hem zelf ook verwonderde.
Een kraaiennest had zijn leven gered.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *